Η ΚΟΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΣΚΑΝΔΙΝΑΒΙΚΩΝ ΧΩΡΩΝ ΚΑΙ Η ΑΝΤΙΠΑΛΟΤΗΤΑ ΑΥΤΩΝ ΜΕ ΤΗΝ ΡΩΣΙΑ ΣΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ

Η ΚΟΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΣΚΑΝΔΙΝΑΒΙΚΩΝ ΧΩΡΩΝ ΚΑΙ Η ΑΝΤΙΠΑΛΟΤΗΤΑ ΑΥΤΩΝ ΜΕ ΤΗΝ ΡΩΣΙΑ ΣΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, ως Σκανδιναβία, ορίζεται ιστορικά η γεωγραφική εκείνη περιοχή στην Βόρεια Ευρώπη, στην οποία βρίσκονται οι Σκανδιναβικές χώρες, και συγκεκριμένα η Δανία, η Νορβηγία, η Σουηδία, καθώς και η Φινλανδία.

Όλες οι χώρες αυτές (με εξαίρεση την Φινλανδία), κατοικήθηκαν από συγγενικούς πληθυσμούς, Γερμανικής καταγωγής, οι οποίοι στην συνέχεια αυξήθηκαν πληθυσμιακά και εξαπλωθήκαν στις περιοχές αυτές.

Οι λαοί αυτοί, υπήρξαν προγονοί των Βίκινγκς, των διάσημων σε όλους μας αιμοχαρών πειρατών, εμπόρων και εξερευνητών, οι οποίοι στην συνέχεια πραγματοποίησαν πολλές καταστροφικές εκστρατείες λεηλασίας σε Ασία, Ευρώπη και Αφρική (π.χ. Αίγυπτος).

Συγκεκριμένα, οι Βίκινγκς εξαπλώθηκαν σε μία έκταση που ξεκινά από την σημερινή Ευρωπαϊκή Ρωσία, περνά στην και την Σκωτία, την Ισλανδία, την Γροιλανδία, ακόμα και την Βίλαντ (τον σημερινό ανατολικό Καναδά). Επίσης επιτέθηκαν στο Βυζάντιο, την Βόρεια Αφρική, την Ιταλία, την Ισπανία, καθώς και την Γαλλία.

Για τρεις σχεδόν αιώνες, ο λαός αυτός έσπειρε τον τρόμο σε Ευρώπη, Ασία και Αφρική, αλλά μετά το πέρας του χρονικού αυτού διαστήματος, η δύναμη τους περιορίστηκε, οι εχθροί τους ισχυροποιήθηκαν, ενώ ο ευρωπαϊκός πολιτισμός και ο Χριστιανισμός εξαπλώθηκε στις χώρες αυτές, αλλάζοντας τα βάρβαρα και πολεμοχαρή ήθη των λαών αυτών (π.χ. τις ανθρωποθυσίες και την αποκρουστική χρήση των «χασικλήδων» Μπερσέκερς), οι οποίοι σύντομα εντάχθηκαν στον ευρωπαϊκό πολιτισμό και έγιναν πιο φιλειρηνικοί.

Μάλιστα, ο εκχριστιανισμός των κρατών αυτών, βοήθησε και στην πολιτική ενοποίηση αυτών, καθώς οι πρώτοι Χριστιανοί βασιλείς, έχοντας ένα ξεκάθαρο όραμα και στόχους, πολέμησαν με τους αντίπαλους τους νικηφόρα, καταφέρνοντας να ενώσουν τα κράτη τους υπό την ηγεσία τους (Δανία, Νορβηγία, Σουηδία), επεκτείνοντας μάλιστα περαιτέρω τα εδάφη τους και οδηγώντας σε μεγάλη οικονομική ακμή.

Ουσιαστικά, οι βασιλείς αυτοί, χρησιμοποίησαν τον Χριστιανισμό ως ενοποιητική δύναμη (όπως και ο Μεγάλος Κωνσταντίνος πριν από αυτούς), ενώ χρησιμοποιώντας ορθά τις ναυτικές γνώσεις του λαού τους, καθώς και τα εμπορικά μονοπάτια και περιοχές που είχαν ανακαλυφθεί στις εισβολές των Βίκινγκς, κατάφεραν να αναπτύξουν την οικονομία και το εμπόριο των κρατών τους, πλουτίζοντας τα υπέρμετρα.

Ο δε Δανός βασιλιάς, Κανούτος ο Μέγας, κατάφερε μάλιστα να ενώσει όλη την Αγγλία, την Σκωτία, την Ιρλανδία, την Δανία και την Σκανδιναβία σε ένα ισχυρό και μεγάλο κράτος το 1016 μ.Χ.

Όμως, μετά τον θάνατο του βασιλιά αυτού, το μεγάλο κράτος που αυτός ίδρυσε διαλύθηκε.

Το 1319, ο Νορβηγός βασιλιάς Χάκον ο Ε΄, πέθανε χωρίς να αφήσει άρρενες απογόνους, και στην συνέχεια, η κόρη του παντρεύτηκε έναν Σουηδό πρίγκιπα, ενώ ο γιος της, ο Μάγκνους Έρικσον κληρονόμησε και τα δύο βασίλεια.

Αργότερα και συγκεκριμένα το έτος 1397, το κοινό βασίλειο Σουηδίας-Νορβηγίας, ενώθηκε και με την Δανία, σχηματίζοντας την Ένωση του Καλμάρ, η οποία διατηρήθηκε για σχεδόν δυο αιώνες, ενώ την μεγαλύτερη δύναμη μέσα στην Ένωση, την διατηρούσε η Δανία.

Όμως, το έτος 1523 μ.Χ., η Σουηδία αποχώρησε οριστικα από την Ένωση του Καλμάρ (και για πολλά χρόνια βρισκόταν σε εμπόλεμη κατάσταση με τους γείτονές της, τους Νορβηγούς και τους Δανούς), ενώ η Νορβηγία, συνέχισε να παραμένει ενωμένη με την Δανία μέχρι και το έτος 1814 μ.Χ.

[Η Σουηδία, κατάφερε να γίνει η ισχυρότερη δύναμη της Βαλτικής και της Βορείας Ευρώπης, επιώ βασιλείας του Γουσταύου Αδόλφου, νικώντας μάλιστα συνεχόμενα τον ισχυρό στρατό της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Έθνους στον Τριακονταετή Πόλεμο (http://alophx.blogspot.gr/2017/09/blog-post_64.html).

Επιώ δε της βασιλείας του νεαρού βασιλιά Καρόλου του ΙΒ’, και συγκεκριμένα στην διάρκεια του Μεγάλου Βόρειου Πολέμου, η ισχυρή Σουηδία κατέλαβε ακόμα και την Δανία, την Πολωνία, καθώς και πολλά Γερμανικά εδάφη, ενώ νίκησε επανειλημμένα πολλούς Ρωσικούς στρατούς του Μεγάλου Πέτρου.

Όμως, η απρονοησία του Κάρολο και η εισβολή του στην Ρωσία, εν μέσω Ρωσικού χειμώνα καθώς και η διακήρυξη της θέλησης του να καταλάβει την Μόσχα, να την κάψει και να διαλύσει σε πολλά κράτη την Ρωσία, ξεσήκωσε εναντίον του τους Ρώσους, που ύστερα από ανταρτοπόλεμο και χρήση της τακτικής της καμένης γης, τον νίκησαν αποφασιστικά στην Πολτάβα το 1709.

Τελική συνέπεια των γεγονότων αυτών, ήταν ο Κάρολος να είναι ο πρώτος που είχε την «τιμή», να πάθει ότι και άλλοι εισβολείς στην Ρωσία ύστερα από αυτόν (Ναπολέοντας, Χίτλερ), ενώ μετά την ήττα αυτή, η Σουηδία έπαψε οριστικά να είναι υπερδύναμη στην περιοχή, υποβιβαζόμενη σε μια στρατιωτική δύναμη Β’ κατηγορίας].

Το έτος αυτό, η Ένωση Δανίας-Νορβηγίας (σύμμαχος της Γαλλίας), η οποία είχε ηττηθεί  στους Ναπολεόντειους Πολέμους, αναγκάστηκε να παραδώσει την Νορβηγία στους Σουηδούς με την Συνθήκη του Κιέλου (1814 μ.Χ.), ενώ η  Γροιλανδία, η Ισλανδία και οι Νήσοι Φερόε, που προηγουμένως ανήκαν στην Νορβηγία, παραχωρήθηκαν στην Δανία.

Έτσι, μέσω της Συνθήκης αυτής, η Ένωση Δανίας-Νορβηγίας, που ήταν ότι είχε απομείνει από την Ένωση του Καλμάρ, διαλύθηκε οριστικά (Η δε ομοσπονδία Νορβηγίας-Σουηδίας, διαλύθηκε ειρηνικά το έτος 1905 μ.Χ., οπότε η Νορβηγία απέκτησε την πλήρη ανεξαρτησία της).

Τα εδάφη της σημερινής Φιλανδίας, κατελήφθησαν τον 1^ο μετά Χριστόν αιώνα, από τον λαό των Φίννων, οι οποίοι προέρχονταν από την Εσθονία, και ήταν οι άμεσοι προγονοί των σημερινών Φιλανδών.

Τον 11^ο αιώνα μ.Χ., την Φιλανδία αρχίζουν να αποικίζουν σποραδικά οι Βίκινγκς, ενώ τον επόμενο αιώνα, η χώρα αυτή, καταλήφθηκε από το βασιλιά της Σουηδίας Έρικ Θ’ τον Άγιο, γενομένη τμήμα του βασιλείου του.

Η χώρα αποτελούσε ως έδαφος της Σουηδίας, μέλος της Ένωσης του Καλμάρ, αλλά με την αποχώρηση της Σουηδίας από αυτή, μαζί της έφυγε και η Φιλανδία.

Μετά τον ρωσοσουηδικό πόλεμο των ετών 1713-1721, η Φινλανδία γνώρισε την ρωσική κατοχή και στην συνέχεια, τμήμα της Φινλανδίας παραχωρήθηκε στην Ρωσική Αυτοκρατορία (1743 μ.Χ.), ενώ οι Ρώσοι, κατέλαβαν όλη την περιοχή, ύστερα από τον νικηφόρο για αυτούς πόλεμο το έτος 1809 μ.Χ. και την υπογραφή της Συνθήκης του Φρεντριχάμν.

Μετά το πέρας του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, η Ρωσική κυβέρνηση του Κερένσκι, η Φιλανδία ανακήρυξε της ανεξαρτησία από την Ρωσία, ενώ το 1918, ξέσπασε εμφύλιος μεταξύ κομμουνιστών (κόκκινων) και δημοκρατών Φιλανδών (λευκοί).

Τον πόλεμο αυτό, τον κέρδισαν οι λευκοί, χάρις στις μεγάλες στρατιωτικές ικανότητες του Φιλανδού στρατηγού, Καρλ Γκούσταφ Μάνερχαϊμ.

Στην συνέχεια και συγκεκριμένα το έτος 1919, ψηφίστηκε το πρώτο δημοκρατικό σύνταγμα της χώρας, της οποίας πρώτος πρόεδρος, εκλέχτηκε ο Κάαρλο Στώλμπερυ, ενώ και η Σοβιετική κυβέρνηση αναγνώρισε την Φινλανδική ανεξαρτησία το 1929 με την Συνθήκη του Τράτου.

Οι υπόλοιπες Σκανδιναβικές χώρες (Σουηδία, Νορβηγία, Δανία), παρέμειναν στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ουδέτερες.

Όμως, στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, μόνο η Σουηδία κατάφερε να μείνει «ουδέτερη» (στην πραγματικότητα ήταν υπέρ των Γερμανών και μετέφερε σε αυτούς πολύτιμα ορυκτά, απαραίτητα για την πολεμική τους προσπάθεια), ενώ οι υπόλοιπες, είτε καταλήφθηκαν από τους Γερμανούς (Δανία, Νορβηγία), είτε συμμάχησαν μαζί τους (Φιλανδία).

[Η συμμετοχή της Φιλανδίας, στον πόλεμο κατά των Γερμανών, ήταν αποτέλεσμα της πρότερης επίθεσης των Σοβιετικών, οι οποίοι το 1939, ύστερα από τι σύμφωνο Μολότωφ-Ρίμπεντροπ-(http://www.triklopodia.gr/%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%85%CE%BC%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%BF-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%BC%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%84%CF%89%CF%86-%CF%81%CE%B9%CE%BC%CF%80%CE%B5%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%80-%CE%BA%CE%B1%CE%B9/), εισέβαλαν στη Φινλανδία, δίχως να της κηρύξουν επίσημα τον πόλεμο.

Και αυτό, με σκοπό να την καταλάβουν πλήρως, έχοντας ως πρόφαση, την άρνηση των Φινλανδών, υπό την διοίκηση του στρατηγού Μάνερχαϊμ, να δεχτούν την (εκβιαστική) απόδοση φινλανδικών εδαφών στην ΕΣΣΔ.

Ο πόλεμος αυτός εξελίχθηκε καταστροφικά για την ΕΣΣΔ (είχε 250.000 νεκρούς), χάρις στις ικανότητες και τον ανταρτοπόλεμο του ικανού Μάνερχαϊμ, και μόνο η απόδοση της διοίκησης των Σοβιετικών δυνάμεων στον ικανό Ζούκωφ, μπόρεσε να αλλάξει τον ρου του πολέμου και οι Σοβιετικοί να καταφέρουν τελικά να καταλάβουν αρκετά Φιλανδικά εδάφη.

Οπότε, οι Φιλανδοί υπό τον Μάνερχαϊμ, συμμάχησαν με τους Γερμανούς το 1940, προκειμένου να καταλάβουν τα χαμένα τους εδάφη, όμως το 1944, οι Σοβιετικοί αντεπιτέθηκαν και η Φιλανδία, αναγκάστηκε να  υπογράψει ανακωχή, αναγνωρίζοντας τις μερί τότε Σοβιετικές κατακτήσεις.

Επίσης, η Φιλανδία, εκτός των πολεμικών αποζημιώσεων σε βιομηχανικό υλικό, υποχρεώθηκε επίσης και σε αυστηρή ουδετερότητα και διπλωματική δορυφοροποίηση υπό την πίεση της ισχυρότατης ΕΣΣΔ, από την οποία δημιουργήθηκε ο πολίτικος όρος της «φιλανδοποίησης»].

Η Δανία και η Νορβηγία, απελευθερώθηκαν από την κτηνώδη ναζιστική κατοχή των Γερμανών του Χίτλερ το έτος 1945 η από τα συμμαχικά στρατεύματα, ενώ το 1949, οι δυο αυτές χώρες, έγιναν μέλη του ΝΑΤΟ, συμμαχώντας με την Δύση κατά της ΕΣΣΔ.

Αντίθετα, η Φιλανδία και η Σουηδία, προτίμησαν να ακολουθήσουν μια πολιτική αυστηρής ουδετερότητας και αποστάσεων μεταξύ των δυο υπερδυνάμεων, εν μέσω Ψυχρού Πολέμου.

Στην διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, οι Σκανδιναβικές χώρες, σημείωσαν μεγάλη οικονομική ανάπτυξη, ενώ δημιουργήσαν και τα πιο επιτυχημένα συνταξιοδοτικά συστήματα κοινωνικής προνοίας σε όλη την Ευρώπη

(Χάρις στα έσοδα από το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο που ανακαλυφθήκαν στην περιοχή, καθώς και στην δίκαιη φορολογία, όπως επίσης και λόγω της αποκλειστικής διοχέτευσης των εσοδών του κράτους σε αυτό τον τομέα, και όχι σε άλλους, όπως π.χ. τον πολεμικό, λόγω έλλειψης στρατιωτών απειλών).

Μετά το πέρας του Ψυχρού Πολέμου, οι Σκανδιναβικές χώρες (Σουηδία, Φιλανδία, Δανία, Νορβηγία) έγιναν μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ υιοθέτησαν το ευρώ το 2002, οντάς παράλληλα και μέλη του Σκανδιναβικού Συμβουλίου, το οποίο ιδρύθηκε το 1952.

Όμως, στις μέρες μας, αυτή η «ειδυλλιακή κατάσταση» των κρατών αυτών, άρχισε να αλλάζει ραγδαία:

Λόγω της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του 2008, αλλά και της παράλληλης μαζικής ισλαμικής λαθρομετανάστευσης στα κράτη αυτά (στα οποία πολλοί μουσουλμάνοι, όχι μόνο αρνούνται να ενσωματωθούν, αλλά διαπράττουν κιόλας θρησκευτικά εγκλήματα ή και βασανίζουν τις γυναίκες, ντόπιες και μη), είχε ως αποτέλεσμα την άνοδο ισχυρών εκλογικά αντιισλαμικών και ευρωσκεπτικιστικών κομμάτων στις χώρες αυτές (όπως ακριβώς συνέβη και στην υπόλοιπη ΕΕ).

Ως συνέπεια των γεγονότων αυτών, ο εθνικισμός αυξήθηκε έντονα στις χώρες αυτές, ενώ οι πολίτικες τους ηγεσίες (http://www.iefimerida.gr/news/392389/finlandia-epaneklehthike-o-niinisto-stin-proedria,http://www.zougla.gr/kosmos/article/finlandia-anigoun-i-kalpes-gia-tis-proedrikes-ekloges), αρχίσαν να φλερτάρουν έντονα με την Δύση, εγκαταλείποντας την «ουδετερότητα» τους και στρεφόμενοι ανοιχτά κατά της Ρωσίας (http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2018/01/blog-post_973.html).

Έτσι, το 2015, Σουηδία, Νορβηγία, Φινλανδία, Δανία και Ισλανδία υπέγραψαν μια συμφωνία για στενότερη στρατιωτική (αμυντική) συνεργασία, η οποία και θα περιλαμβάνει την αύξηση του αριθμού των κοινών στρατιωτικών  ασκήσεων, την επέκταση της στρατιωτικό-τεχνικής συνεργασίας, την ανταλλαγή πληροφοριών και των κοινών δραστηριοτήτων στον τομέα της τεχνολογίας των πληροφοριών (πάντα με τις ευλογίες των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ).

 Η απόφαση δε αυτή των Σκανδιναβικών κρατών, ελήφθη, κατά την δήλωση των ιδίων, ύστερα από την επιτυχημένη (και αναίμακτη) στρατιωτική  επιχείρηση των Ρώσων στην Κριμαία, η αποτελεσματικότητα της οποίας, προβλημάτισε έντονα τα κράτη αυτά, τόσο ώστε συμφωνήσαν να αυξήσουν άμεσα τις δαπάνες τους για την άμυνα (https://www.pentapostagma.gr/2015/04/%CE%BF%CE%B9-%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CE%AF-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B2%CE%BF%CF%81%CF%81%CE%AC-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%80%CE%AF%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BA%CE%B1%CE%BD-%CE%B5%CE%BD%CE%B1.html).

 Επίσης, όλες αυτές οι χώρες, ανταγωνίζονται με την Ρωσία, για την οριοθέτηση της ΑΟΖ στην Αρκτική θάλασσα (οι οποία κατέχει το 25% των παγκοσμίων κοιτασμάτων φυσικού αεριού και πετρελαίου), ενώ κάποιες από αυτές έχουν δεχτεί και τμήματα της αντιπυραυλικής ασπίδας των ΗΠΑ, καθώς και πολλά νατοϊκά στρατεύματα, τα οποία στρέφονται κατά της Ρωσίας στα εδάφη τους.

Ως αποτέλεσμα όλων αυτών, οι Σκανδιναβικές χώρες, βρίσκονται άμεσα στο στόχαστρο των στρατιωτικών και πυραυλικών δυνάμεων της Ρωσίας, συμβατικών και μη (ως επικίνδυνες για τον άμαχο Ρωσικό πληθυσμό, αφού από αυτές, μπορεί ανετά να εκδηλωθεί επίθεση εναντίον του με πολλά θύματα), και σε περίπτωση πολέμου, αυτές μπορούν να διαλυθούν ή να σαρωθούν από τον Ρωσικό στρατό.

Θα είναι άραγε αυτό το μέλλον των Σκανδιναβικών κρατών; Άγνωστο, αλλά τίποτε δεν αποκλείει για άλλη μια φορά μία τραγική επανάληψη της ιστορίας, με μόνα θύματα πάντοτε τους λαούς, οι οποίοι πολύ συχνά άγονται, φέρονται και καταπιέζονται από τους αδίστακτους πολιτικούς που τους κυβερνούν.

ΕΞΤΡΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΑΡΘΡΑ:

(1) http://www.pronews.gr/istoria/278574_8-exofrenikes-theories-synomosies-poy-apodeihtike-oti-itan-pragmatikotita

(2) http://www.pronews.gr/istoria/271390_22-istories-provokatsias-poy-odigisan-akoma-kai-ston-polemo

(3)http://www.triklopodia.gr/%CF%81%CF%8C%CF%83%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%B5%CE%BB-%CE%B2%CF%81%CE%AD%CE%B8%CE%B7%CE%BA%CE%B5-%CE%B7-%CE%B1%CF%80%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CF%83%CE%B5-%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CF%8C/#

(4) http://www.pronews.gr/istoria/283559_500-hronia-apo-tote-poy-me-papiki-voyla-i-tokoglyfia-stin-dysi-epapse-na-einai

(5) http://www.pronews.gr/amyna-asfaleia/spy-news/668550_mk-ultra-mystiko-programma-tis-cia-gia-ton-elegho-toy-myaloy

καθώς και το Άρθρο για το μυθικό νησί των θρύλων των Αζτέκων, της Αζτλάν, το οποίο βρισκόταν ανατολικά του Μεξικού και ήταν μια μεγάλη Αυτοκρατορία, η οποία και βυθίστηκε στον Ωκεανό, και οι επιζώντες από αυτή αποίκησαν το Μεξικό και ήταν οι προγονοί των Αζτέκων.

Ο θρύλος αυτός, θυμίζει έντονα αυτόν της Ατλαντίδας (Αζτλάν-Ατλαντίδα), ενώ η γεωγραφία των δυο νησιών (ανατολικά του Μεξικού η Αζτλάν και δυτικά των Ηράκλειων στηλών-Γιβραλτάρ η Ατλαντίδα) ταυτίζεται σχεδόν απολυτά, καθώς και η ιστορία και το κοινό τέλος αυτών-(5) http://www.pronews.gr/istoria/354028_i-hameni-poli-tis-aztlan-i-thryliki-patrida-ton-aztekon-foto.